Crete reminds me of my childhood: the same coffee, the same food, the same tastes, smells, sounds, colours, the same madness. My parents were French refugees from Alexandria. However, from the time of their arrival in France in ’56, they remained foreigners, and so I was a foreigner as well. I grew up with the memory of an ‘east’ family past; with the memory of a lost homeland of a family that never made it into French society. I grew up with the same coffee, the same tastes, the same smells that we now have here in Crete and up until today, I have my mother’s coffee pot.
GR
Η Κρήτη μού θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια: ο ίδιος καφές, τα ίδια φαγητά, οι ίδιες γεύσεις, οι ίδιες μυρωδιές, τα ίδια ακούσματα, τα ίδια χρώματα, η ίδια τρέλα. Οι γονείς μου ήταν Γάλλοι πρόσφυγες από την Αλεξάνδρεια. Στη Γαλλία όμως, όπου έφτασαν το ’56, παρέμειναν ξένοι, ξένος ήμουνα κι εγώ. Μεγάλωσα μέσα στην μνήμη του ανατολικού παρελθόντος της οικογένειάς μου, στην μνήμη της χαμένης πατρίδας μιας οικογένειας, που τελικά ποτέ δεν έφτασε στη γαλλική κοινωνία. Μεγάλωσα με τον ίδιο καφέ, με τις ίδιες γεύσεις, με τις ίδιες μυρωδιές που έχουμε εδώ στην Κρήτη, και κρατάω μέχρι σήμερα το μπρίκι της μάνας μου.
